حمله ریوی در بیماران سی اف به زمانی گفته میشود که به بیمار به علت تغییر اخیر در پارامترهای کلینیکی (علایم و نشانه ها) نیاز به درمان آنتی بیوتیکی اضافی داشته باشد. بر اساس تعریف، حمله ریوی زمانی گفته میشود که اخیرا بیمار دچار حداقل دو مورد از تغییرات زیر شده باشد: تغییر در حجم یا رنگ خلط، افزایش سرفه، افزایش ضعف، خستگی یا بی‌حالی، کاهش وزن یا بی‌اشتهایی، کاهش عملکرد ریوی به میزان ۱۰ درصد یا بیشتر یا تغییرات رادیوگرافی، افزایش تنگی نفس.
توصیه ها
۱.مکان درمان: توصیه می شود در زمان حمله ریوی جهت درمان آنتی بیوتیک IV ، بیمار در بیمارستان بستری شود.
۲. درمانهای مزمن ریوی که قبلا انجام می شده است همزمان با درمان حمله حاد ریوی ادامه یابد.
۳. مدارک کافی برای توصیه به تجویز یا عدم تجویز آنتی بیوتیک های استنشاقی درمان مزمن با درمان IV همان آنتی بیوتیک برای حمله حاد وجود ندارد.
۴. پاکسازی راههای هوایی به عنوان قسمتی از درمان حمله حاد ریوی باید افزایش یابد.
۵. در مواردی که در کشت بیمار استاف حساس به متی سیلین رشد کرده باشد داروی انتخابی بر اساس انتی بیوگرام و اگر استاف مقاوم به متی سیلین (MRSA ) باشد درمان انتخابی وانکومایسین IV می باشد و در صورت مقاومت به وانکومایسین درمان انتخابی لینزولید می‌باشد.
۶. در صورتی که در کشت خلط یا حلق بیمار سودوموناس رشد کرده باشد درمان انتخابی اولیه استفاده همزمان از سفتازیدیم و امیکاسین IV می‌باشد.
۷. تا آماده شدن جواب کشت حلق یا خلط میتوان از نتیجه آخرین کشتی که بیمار انجام داده است جهت تشخیص نوع میکروب استفاده نمود.
۸. نوع آنتی بیوتیک و دوز داروی انتخابی در عفونت‌های ریوی بر اساس جدول زیر انتخاب گردد:
۹. دوز یکبار در روز آمینوگلیکو زید ها برای درمان حمله حاد ریوی به دوز سه بار در روز آن ارجح است.
۱۰. مدت درمان آنتی بیوتیک به مدت حداقل ۲ هفته می‌باشد.
۱۱. کشت اروفارنکس یا حلق در بیمارانی که نمی‌توانند خلط خود را دفع کنند برای تشخیص کفایت می‌کند.
۱۲. مدارک کافی برای استفاده روتین از کورتیکو استروئیدها در درمان حمله حاد ریوی وجود ندارد.
